Ο πυγμαχικός αγώνας, η ρεβάνς του 1938 για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών μεταξύ των Τζο Λιούις και Μαξ Σμέλινγκ, είναι από εκείνες τις στιγμές της ιστορίας που μένουν ανεξίτηλες και μνημονεύονται για πάντα.

«Ο μεγαλύτερος αγώνας της γενιάς μας» τιτλοφορείται το σχετικό βιβλίο του Λούις Έρενμπεργκ και όχι τυχαία καθώς ήταν κάτι πολύ περισσότερο από έναν αγώνα στο ρινγκ για τον παγκόσμιο τίτλο. Σε ένα αφιέρωμα τριών πράξεων θα ξαναθυμηθούμε αρχικά τους δύο μεγάλους πρωταγωνιστές και στο τρίτο θα επιχειρήσουμε να σας μεταφέρουμε στο κλίμα μιας ολόκληρης εποχής, όχι μόνο πυγμαχικής αλλά μιας εποχής που στιγμάτισε την ανθρωπότητα.

Πρώτη πράξη

Τζο Λιούις – The Brown Bomber

Ο Τζο Λιούις, γεννήθηκε στο ΛαΦαγιέτ της Αλαμπάμα το 1914. Η οικογένειά του πάλευε με τη φτώχεια στο μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας. Με τα επτά αδερφάκια του μοιραζόταν δύο μόλις κρεβάτια σε ένα δωμάτιο, ενώ όταν ήταν μόλις δύο ετών ο πατέρας του νοσηλεύτηκε σε κρατικό ψυχιατρείο. Ο Λιούις είχε ελάχιστη σχολική εκπαίδευση και ως έφηβος αναλάμβανε περιστασιακές δουλειές προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Όταν κυνηγημένοι μετακόμισαν στο Ντιτρόιτ λόγω των φυλετικών απειλών το 1924, ο Λιούις φοίτησε για λίγο στο Επαγγελματικό Σχολείο Μπρόνσον και στον ελεύθερο χρόνο του έκανε μαθήματα βιολιού, μια διακαής επιθυμία της μητέρας του. Όμως, ενώ βρισκόταν στο σχολείο, ένας φίλος του πρότεινε να δοκιμάσει την πυγμαχία. Ο Λιούις είχε αποκτήσει ήδη το ένστικτο και τον θυμό ενός πραγματικού μαχητή, μεγαλωμένος σε ένα απειλητικό ανά πάσα στιγμή περιβάλλον φυλετικών διακρίσεων, φτώχειας και μισαλλοδοξίας.

Ως εναλλακτική λύση και άμυνα στη δράση των συμμοριών, ο Τζο άρχισε να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο σε ένα τοπικό αθλητικό κέντρο για νέους αντί στα υποτιθέμενα μαθήματα βιολιού. Κουβαλούσε τα γάντια του μποξ κρυμμένα μέσα στη θήκη του βιολιού του προκειμένου να μην τα δει η μητέρα του, πλήρως αντίθετη με την ενασχόλησή του με την πυγμαχία. Όπως συμβαίνει συγκυριακά ή μη σε ιστορικά πρόσωπα, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο και ο Λιούις σε ηλικία 17 ετών έκανε το ντεμπούτο του στην ερασιτεχνική πυγμαχία. Μέχρι το τέλος της ερασιτεχνικής του καριέρας, το ρεκόρ του ήταν 50 νίκες με 43 νοκ άουτ έναντι μόλις 4ων ηττών. Από τότε δε που έγινε επαγγελματίας βαρέων βαρών, ο Λιούις πέτυχε το ρεκόρ των 23ων συνεχόμενων νικών έναντι μηδενικών ηττών επικρατώντας μεταξύ άλλων επί του θηριώδους Ιταλού Πρίμο Καρνέρα και του Αμερικάνου Μαξ Μπάερ και οι δύο πρώην παγκόσμιοι πρωταθλητές. Ο Λιούις θεωρούνταν ανίκητος μέχρι την πρώτη του ήττα ως επαγγελματίας από τον Μαξ Σμέλινγκ το 1936.

Το 1937, ο Λιούις αντιμετώπισε στο Σικάγο τον παγκόσμιο πρωταθλητή βαρέων βαρών Τζέημς Μπράντοκ γνωστό ως Cinderella Man και βγάζοντάς τον νοκ άουτ έγινε ο νέος πρωταθλητής. Μετά από αυτή τη νίκη, ο Λιούις ανακοίνωσε δημοσίως ότι αρνιόταν να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως παγκόσμιο πρωταθλητή ως ότου αγωνιστεί ξανά με τον Σμέλινγκ. Στις 22 Ιουνίου του 1938, ο Λιούις συναντήθηκε για τη ιστορική ρεβάνς επί του μοναδικού αντιπάλου που τον είχε νικήσει ποτέ, του Μαξ Σμέλινγκ.

Το 1942, ο Λιούις κατατάχθηκε στο στρατό, αλλά δεν συμμετείχε στις μάχες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Επισκεπτόταν κυρίως τους στρατιώτες στην Ευρώπη για να τους διασκεδάσει και να τους ενθαρρύνει με επιδείξεις πυγμαχίας. Ο Λιούις ήταν πλέον μεγάλη διασημότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες και θεωρείται ως ο πρώτος πραγματικά αφροαμερικανός εθνικός ήρωας. Μετά τον πόλεμο, ο Λιούις το 1946 επέστρεψε με επιτυχία στο ρινγκ και υπερασπίστηκε τον τίτλο του ακόμη τέσσερις φορές μέχρι την αποχώρησή του το 1949 ως αήττητος πρωταθλητής βαρέων βαρών. Ωστόσο, λόγω οικονομικών προβλημάτων, απροετοίμαστος και υπέρβαρος, ο Λιούις αναγκάστηκε να επιστρέψει στο ρινγκ για να κερδίσει κάποια χρήματα.

Το 1950, έχασε από τον Έζαρντ Τσαρλς στα σημεία μόλις για ένα πόντο. Εδώ αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι ο δικός μας θρύλος, ο Αντώνης Χριστοφορίδης παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών βαρών το 1941, είχε αντιμετωπίσει το 1942 τον Τσαρλς στο ξεκίνημα της σαρωτικής καριέρας του. Ο Λιούις μετά από ορισμένες νίκες, προσπάθησε να ανακτήσει και πάλι τον τίτλο του το 1951 από τον θρυλικό Ρόκι Μαρτσιάνο. Ο Μαρτσιάνο έριξε τον Τζο Λιούις στα σχοινιά στον 8ο γύρο. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του στα ρινγκ, η τρίτη του μόλις ήττα σε 69 επαγγελματικούς αγώνες.

Ο Ρόκι Μαρτσιάνο ήταν πρωταθλητής βαρέων βαρών από το 1952 έως το 1956 για τον οποίο θα κάνουμε εκτενές αφιέρωμα. Το τελικό ρεκόρ του στην επαγγελματική πυγμαχία ήταν 49 νίκες, εκ των οποίων οι 43 με νοκ άουτ και καμία ήττα. Ο Ρόκι υπερασπίστηκε με επιτυχία έξι φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών και είναι ο μόνος που αποσύρθηκε αήττητος. Πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα σε ηλικία μόλις 46 ετών.

Ο Λιούις αν και είχε κερδίσει τουλάχιστον 5 εκατομμύρια δολάρια στην εντυπωσιακή καριέρα του στην πυγμαχία, σε ηλικία 37 ετών είχε ήδη χρεωκοπήσει κυρίως λόγω αποτυχημένων επιχειρηματικών επιλογών και άρχισε να κάνει χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών. Για να συντηρήσει πλέον τον εαυτό του, ο Λιούις έβγαζε τα προς το ζην ως οικοδεσπότης σε καζίνο του Λας Βέγκας. Πέρασε τα τελευταία του χρόνια καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ως αποτέλεσμα της χειρουργικής επέμβασης ανοικτής καρδιάς στην οποία υπεβλήθη. Όταν πέθανε το 1981 σε ηλικία 66 ετών, ο Τζο Λιούις, ο οποίος είχε ξεχαστεί μέχρι τότε από τη χώρα του, κηδεύτηκε ως εθνικός ήρωας με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν διέταξε να ταφεί στο Εθνικό Κοιμητήριο του Άρλινγκτον.

Ο Τζο Λιούις, ο οποίος υπερασπίστηκε και διατήρησε τον παγκόσμιο τίτλο βαρέων βαρών από το 1937 έως το 1949, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και πιο χαρισματικούς πυγμάχους όλων των εποχών. Εξακολουθεί να κατέχει το μοναδικό ρεκόρ των 26 συνεχόμενων πετυχημένων υπερασπίσεων του τίτλου, περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο πυγμάχο βαρέων βαρών στην ιστορία του αθλήματος. Συνήθιζε να λέει για τους αντιπάλους του στο ρινγκ: «Μπορεί να τρέξει αλλά δεν μπορεί να κρυφτεί».